Vakantie!

Goh wat gaat de tijd toch snel (ik ben alweer ruim 2 maanden onderweg) en nu weet ik echt eens niet waar te beginnen. Dus ik heb eerst voor mezelf alles een beetje op een rijtje gezet alvorens te starten met typen. Maar zelfs dan is het nog een uitdaging. Het laatste verhaaltje is ook alweer drie weken geleden.

Laatste week Bert en Patricia:

Ik zal beginnen met de laatste week bij Bert en Patricia. Het was een raar idee dat ik bijna weg zou gaan. Na daar een geweldige tijd te hebben gehad stond er nu weer een nieuwe uitdaging op me te wachten. (dat het zo’n uitdaging zou worden daar had ik toen nog geen idee van).

In die laatste week nog een nacht erg slecht geslapen van de spanning. Niet omdat ik weg zou gaan maar omdat de kip uitgerekend was! (waar een boerin in wording zich druk om kan maken) Na 3 weken broeden in het door mij gebouwde hokje was ik toch wel erg benieuwd of alles goed was gegaan. En dat was zo! Bij het voeren in de ochtend kwamen er vier kopjes onder moederkip tevoorschijn, een zwarte, een bruine, een witte (nu nog geel) en een roodharige (nu al een echte Ier)

Ik heb dus nog lekker een paar dagen van deze nieuwelingen kunnen genieten!

Buiten het leven bij Bert en Patricia ben ik ook nog naar Chrystal Cove geweest (een mooie plek aan zee, vrij afgelegen en alleen te betreden door drassige weilanden met koeien en schapenpoep te doorkruisen. De mensen die mij kennen weten dat ik soms een beetje onhandig uit de hoek kan komen. Dus ik ging natuurlijk vol met 1 voet in een kuil staan vol met water en ik weet niet wat voor poep. Daar heb ik nog een leuke foto als souvenir aan over gehouden. Gelukkig bestaan geurfoto’s nog niet.

Na wat torentjes van stenen gebouwd te hebben aan het water (het kind komt echt weer in me naar boven) zijn we ook nog naar een ruïne geweest. We moesten wel eerst een bos van  hoofdhoge varens trotseren. Maar het uitzicht en de plek waren het absoluut waard.

Na bij deze plek geweest te zijn heb ik ook nog, bij vrienden thuis, kennis gemaakt met de uil Zeus. Wat een indrukwekkend beest. “Ach hij bijt maar heel zachtjes hoor”! Ik heb nog de snavelafdrukken in mijn vinger staan…

Na deze ervaringen begon toch langzaamaan het wachten op Ron en mama. En wat was dat heerlijk om ze weer te zien! Toen merkte ik eigenlijk pas hoe erg ik ze gemist had!

Met de aankomst van hen kwam ook het afscheid van Bert en Patricia in zicht. Maar ik heb me hier wel vooraf op ingesteld dat het een onderdeel is van deze reis. Je hechten aan mensen, een onderdeel worden van hun leven en dan je koffer weer pakken en op naar de volgende plek.

En we hadden het geluk dat Patricia nog een keer lekker voor ons gekookt had en ook Ron en mama mee mochten eten. Diezelfde dag was ook de familie van Patricia aangekomen dus het was een heel erg gezellig diner aan een lange tafel met allemaal lekkere dingen!

Visite:

Na het afscheid gingen Ron, mama en ik gezellig samen op stap. De vakantie was buiten de eerste nacht totaal niet georganiseerd of gepland. Ik had een voorstel voor een reisroute geschreven (waar ik uuuuuuuren mee bezig ben geweest), maar hier hebben we ons uiteindelijk eigenlijk helemaal niet aan gehouden. Deze was trouwens ook een  beetje ambitieus, ik wilde bijna heel Ierland in 1 week laten zien. Maar het reizen zonder plan of doel is extreem goed bevallen. We hadden vaak zelfs in de ochtend nog geen idee waar we naartoe gingen. We keken gewoon hoe de dag liep. Het was iedere keer weer spannend waar we die nacht zouden slapen. We liepen aan het einde van de dag bij een Bed&breakfast binnen en vroegen of ze plaats hadden. Ondanks dat iedereen ons waarschuwde dat het niet te doen zou zijn i.v.m. de vakantieperiode (bankholiday) in Ierland, is het iedere avond weer gelukt. En wat is het leuk om steeds verrast te worden! Van een vreselijk freubelig ingerichte Engelse kamer waar zelfs de t.v was ingelijst, tot een royaal appartement, een ieniemienie kamer waar we amper onze kont konden keren  en slapen bij een volgens ons psychiatrische dame.

We hebben natuurlijk de hotspots gedaan zoals de cliffs of Moher, The Burren, de Ring of Kerry en de Gap of Dunloe. Maar ook onbekende stadjes en gebieden. Van de meest prachtige landschappen tot eigenlijk hele saaie gebieden, puur om kilometers te maken.

De sfeer met drie was heerlijk. Lekker uit eten en naar pubs geweest. 1 pub was zo ontzettend leuk! Allemaal Ieren die echt werk van hun uiterlijk hadden gemaakt met dansjurkjes en dansschoenen en heel de avond hebben gedanst. Er was ook een oude man met een hand in het verband die in het begin nog een beetje verloren en sneu rondliep maar later op de avond helemaal los ging met de opgedofte dames op de dansvloer. Volgens mij had hij de avond van zijn leven!

Die week ook nog spontaan op een Iers festival gestuit. Wat een hoop drukte, drank, korte rokjes en hoge hakken (wiebelige dames) op straat!

Kortom het was weer een heerlijke week vakantie!

Helaas komt ook daar een einde aan en was het moment aangebroken om mij naar mijn nieuwe host te brengen.

What shall we do with the drunken farmer?!:

Afgelopen zondag rond een uur of 4 belde ik Mike, mijn nieuwe host, dat we in Kenmare waren. Dit is het stadje waar ik nu verblijf. Aangezien het blijkbaar moeilijk was om uit te leggen waar we heen moesten pikte hij ons op bij de plaatselijke supermarkt (gewoon de lidl). Het huis van Mike ligt aan een lange oprijlaan waar meer huizen naast staan. Na een aantal prachtige huizen gepasseerd te zijn stopte we bij het laatste huis aan het einde van de laan. Een oké huis om te zien van buiten (al was het zeker de minste van heel de laan), iets minder om te zien van binnen. Heel erg minimalistisch ingericht (maar dan zonder dit met een gedachte gedaan te hebben) met alleen een schilderijtje van Jezus aan de muur. In huis alleen de meubels die nodig zijn en troep, heel veel troep en viezigheid.

Mike heeft ons goed verwelkomd met pannenkoeken met de structuur van rubber en een praatje waardoor mama en Ron mij met een oké gevoel achterlieten. Al zagen zij ook dat dit een enorme omschakeling was vergeleken met het huis van Bert en Patricia. Maar ik wilde het echte Ierse boerenleven ervaren, en je krijgt waar je om vraagt.

Er zijn hier nog twee andere Wooffers (zo noem je mensen zoals ik. Wwoof staat voor World Wide Opportunities on Organic Farms). Caroline uit Duitsland en Elisa uit Frankrijk. En wat was ik blij dat er nog iemand was! Maandagochtend zou namelijk mijn werk beginnen. We moesten al om 7 uur klaar staan om de schapen binnen te halen en er een aantal te kiezen om op de markt te gaan verkopen.

Caroline en ik stonden netjes om 7 uur klaar (Elisa was een weekendje weg). Mike had een feestje gehad de vorige avond en kwam pas rond 5 uur thuis. Dus Mike was nog niet wakker. We hoorden hem door heel het huis snurken.

Caroline en ik hebben toen de schapen binnen gehaald, gelukkig waren ze zo mak als lammetjes.

Wij terug naar het huis, Mike was nog steeds niet wakker. We hebben hem in totaal drie keer geprobeerd wakker te maken. En toen was ik er klaar mee. Hij wilde toch geld verdienen?! Dan is het ook zijn verantwoordelijkheid om op tijd wakker te worden. Dus we hebben hem maar gelaten. Uiteindelijk werd hij rond half 1 wakker! Volgens mij had hij niet door dat wij al aan het werk waren vanaf 7 ( we hadden al bessen geplukt, de schapen verzorgd, de tomatenplanten gediefd, onkruid gewied…) en toen vond hij het wel tijd voor activiteiten (hij noemt het geen werk maar activiteiten).  Oké vooruit dan maar. Nu moet ik zeggen dat ik het werk eigenlijk echt heerlijk vind. Maar het voelde niet helemaal eerlijk. Nogmaals ik was blij dat Caroline er was, anders had ik me de eerste ochtend ontzettend verloren gevoeld.

Toch heb ik de knop nu echt om. Ik geniet van het werk buiten, het boerse leven, het houthakken, het werken op het land, en het gezelschap van de andere WWoofers. Waardoor ik niet zoveel last heb van hoe het er in het huis aan toe is. En ook de viezigheid en de beperkte middelen hebben een wenfactor. Al was de eerste keer koken hier voor mij echt een uitdaging. Het fornuis moet bijvoorbeeld aangezet worden met een tangetje, ik vermoed dat de knoppen al 20 jaar kwijt zijn. En er was weinig in huis. Ik denk dat zelf Jamie Oliver hier moeite zou hebben om wat lekkers op tafel te zetten. Wat het heerlijk maakt is dat je aardappels klaarmaakt die je die middag hebt geoogst, even naar de polytunnel loopt om tomaten en sla te plukken en ui en kruiden uit eigen tuin kan halen. En verse jam maakt van de bessen die je in de middag hebt geplukt. Ja dat leventje bevalt me wel. Zelfs in het slechte weer.

Ik zit nu in de ochtend dit berichtje te typen. Ik heb net een briefje op tafel gevonden dat we vandaag maar een halve dag werken. (gelukkig in ieder geval wat duidelijkheid vooraf). Ik hoor gesnurk boven me, Mike ligt weer met een kater op bed tot de lunch denk ik.

En wij ons steeds maar afvragen:

What shall we do with the drunken farmer,

Early in the morning?!