Dag lief Oostenrijk

Vorige keer schreef ik nog lyrisch over Oostenrijk. En dan ineens ga ik morgen het land alweer verlaten. Voor mij is het leven hier alweer een van de normaalste zaken. ( met uitzondering van de afgelopen dagen maar daar kom ik later op terug) Maar ik moet jullie nog bijpraten.

Het leven op een Oostenrijkse boerderij is mij ontzettend goed bevallen. Dat ik Oostenrijk mooi vind heb ik volgens mij vorige keer wel genoeg benoemd dus ik zal niet in een nieuwe Ode aan Oostenrijk proberen te vervallen.

De boerderij waar ik de laatste 3 weken heb verbleven is een zelfvoorziendende boerderij . Deze term horen jullie mij vast vaker gebruiken, maar dit is ook vooral een term die de mensen op dit soort boerderijen zelf vaak gebruiken. Het is een manier van leven. Proberen zoveel mogelijk van het dagelijks leven uit je eigen bronnen te halen. Dus dieren voor vlees, eventueel voor melk en eieren en vaak een flink stuk groententuin. Nu had ik hier vantevoren een beetje een hippiebeeld bij. Maar dat is vaak helemaal niet zo. Het zijn voor mij wel inspirerende mensen die dit ook vaak als hobby en passie hebben en zich er verder in hebben verdiept.

In Oostenrijk heb ik verbleven bij Ernst en Mirjam. En Ernst heeft van het verdiepen in zelfvoorzienendheid en het ontwikkelen van groene vingers (noem je het dan harige vingers als iemand goed is in het verzorgen van dieren??) zijn hobby en passie gemaakt. En dat naast een fulltime baan! Zo groeit hij 13 verschillende soorten knoflook, eten we hier verse paddestoelen uit het bos, kweekt hij paars graan (wat zou een groot veld hiervan mooi zijn!), 90 verschillende soorten tomaten, heeft hij bonsaikoeien zodat ze geen grotere vriezer hoeven te kopen, kweekt kiwi’s watermeloenen en rijst in Oostenrijk, en probeert uitstervende boerderij diersoorten in aantallen te vergroten. Nooit over nagedacht dat er ook soorten boerderijdieren zijn die uit kunnen sterven. Maar als mensen hier al jaren bijvoorbeeld de Tiroolse kip hebben (ja hij bestaat echt). En dan voor een betere productie een ander soort ras aan schaffen  en iedereen doet dat. Dan kan er dus zomaar een soort uitsterven zonder dat mensen er bij stil staan. Dus dit gaat niet alleen op voor dodo’s, maar ook voor de Tiroolse huis tuin en keuken kip.

Veel dieren hier dus! Want Oostenrijkers blijken echte vleeseters. Toch vond ik vanaf het begin af aan het aantal dieren erg groot om alleen een huishouden van 4 te voorzien. Maar ik heb de laatste weken de indruk en bevestigd gekregen dat ze het ook gewoon heel erg leuk vinden om dieren te houden. De dieren met een naam worden niet geslacht, daar raken ze teveel aan gehecht. Er wordt dan ook vooraf gekeken of de dieren een naam krijgen of niet. Al was Conchita Wurst nog een twijfelgeval afhankelijk van of ze goed zou fokken of niet. Toen ik hier merkte dat het slachtseizoen er aan kwam ben ik dan ook alle dieren snel een naam gaan geven. Er lopen nu 10 Donald Ducks rond, 13 Kwik Kwek en Kwaks en   7 Speedy Gonazalesen. Maar helaas het mocht niet baten…

Bij die velen dieren horen helaas ook ongemakken. En gedurende mijn verblijf werd de boerderij vereerd met een bezoekje van de meest sexy dierenarts die ik ooit gezien heb! Echt als ik er aan denk word ik er nog warm van… Een man van in de 50 met vettig in plukjes hangend haar, mooi vol neushaar, een lange vieze boerderij jas die verleidelijk een beetje openviel, met een korte broek zo kort was dat je hem niet kon zien maar wel zijn mooie melkwitte benen en daaronder een paar authentieke opagroene rubberlaarzen.. baumchikawawa!

Weetjes uit het Oostenrijkse boerenleven:

-        De rolverdeling tussen man en vrouw is hier nog vrij traditioneel. Maar dat verschuift volgens Mirjam. Ook zij werkt nu wel eens buiten. Ik bleek hier overigens gelukkig het mannetje in huis en hoefde dan ook alleen het boerderijwerk te doen.

-        Overal mag nog binnen gerookt worden. Dat vind ik nu eigenlijk best vies. Zelfs  bij het tankstation is een cafétje waar iedereen die heeft getankt even binnen wat gaat drinken en een peukje gaat roken

-        Oostenrijkers zijn ontzettend vriendelijk, maar ze kijken wel eerst de kat uit de boom. Als het dan eenmaal goed is zijn het ontzettend gastvrije mensen. Waar ik aan moest wennen is dat een lach op het gezicht niet standaard is.

-        Bier, Schnapps, Ramazotti en drankje is hier altijd welkom. Ik houd ze echt niet bij met drinken. Nou heb ik ook de genen van mijn moeder dus dat wil niet perse wat zeggen over het drankgebruik hier.

-        Berglucht is denk ik goed voor de mens. Zo werkt de 81 jarige moeder van Ernst gewoon mee als we bergen hout aan het sjouwen zijn. En dan doet ze zeker niet onder voor de rest.

-        De warme maaltijd wordt tussen de middag gegeten,

-        Als een vrouw gaat trouwen wordt ze heel onvriendelijk midden in de nacht uit bed geknald. Dat was trouwens ook heel onvriendelijk voor mij. Het zijn enorme knallen en ik wist niet wat er gebeurde. Ik had me dus al midden in de nacht aangekleed om mocht het nodig zijn naar buiten te kunnen rennen. Toen ik geen sirenes hoorde en ik na herhaaldelijk buiten kijken niemand in paniek over de straat zag rennen vermoedde ik dat ik rustig verder kon slapen maar echt gerust was ik niet.

-        Veel van de vluchtelingencrisis heb ik niet meegekregen. Behalve dat het constant file is op de snelweg naar Duitsland i.v.m. grenscontroles

-        Ik was regelmatig de mannetjeskalkoenen kwijt met hun kenmerkende lel die over hun snavel hangt (zie foto). Bij navragen blijkt dus dat ze die lel kunnen laten groeien als ze willen imponeren. Een beetje dus als een penis maar dan wordt hij niet hard.  Ik zag ze zonder lel dus voor vrouwtjes kalkoenen aan.

Gedurende mijn periode hier heb ik ook nog verschillende dingen ondernomen. Zo ben ik naar Innsbruck geweest wat een ontzettende mooie en leuke stad is. Ik ben naar Kufstein geweest waar ik nog een creepy kerel tegen het lijf liep. Dan is het toch wel heerlijk dat je je schouders op kan halen en in gebrekkig Duits kan zeggen Ich Sprechen kaine Deutsch. En ik heb een leuke band opgebouwd met de 61 jarige buurvrouw. Die vroeg op een dag of ik mee ging wandelen de berg op. Toen ik naar haar keek en begreep dat ze 61 was maar er nog zo vitaal uitzag benauwde me dat al een beetje. En waar ik bang voor was gebeurde. Ze liep me er dik uit. Ik mocht nog wel even  haar stokken gebruiken ter ondersteuning SCHAAAAAM!!! Ik troost me maar met de gedachte dat zij ieder weekend een berg ophuppelt. En zij troostte mij dan weer met een glaasje Schnapps op de berg dat ze mee had genomen van thuis. Dat was om te ontsmetten mocht er iemand vallen zei ze… jaaa jaaa

De laatste dagen:

De laatste dagen waren op zijn zachts gezegd niet zachtaardig. Zo werd ik uit bed gegild door een kip, echt een oorverdovend geluid. Ik had geen idee wat er aan de hand was, ik dacht eigenlijk eerst nog dat het een krolse kat was ofzo. Ik snel met een zaklamp mijn caravan uitgestruikeld. Bleek er een egel onder de kip te zitten. In eerste instantie dacht ik nog dat die kip per ongeluk op die egel was gaan staan en ik kan me voorstellen dat dat pijn doet. Ik zou nooit dat lieve kleine prikkebeestje verdenken van een poging tot het opeten van een levende kip! Maar dat bleek dus wel zo te zijn. Ik heb de egel echt met grof geweld weg moeten schoppen (en beestjes schoppen dat doe ik toch echt niet snel) Maar die egel bleef gewoon aanvallen. Die was echt helemaal niet onder de indruk van mijn grote boerenlaars. Ik zal nooit meer hetzelfde tegen deze beestjes aankijken ben ik bang. Na wat Gegoogle blijkt dit dus vaker te gebeuren.

Verder was het deze week slachtfestijn. Ik denk dat er misschien wel 15 eenden en kippen aan hebben moeten geloven. Bam kogel door de kop, strot doorsnijden en plukken. En dat allemaal gezellig in de achtertuin waar ik ook rondhobbelde. Volgens Ernst was het slachten toen even voorbij. Maar niets bleek minder waar. De volgende ochtend lag er ineens een schaap op apegapen die waarschijnlijk van een andere ram een te harde kopstoot had gekregen. Dus wederom Bam kogel door de kop, ondersteboven ophangen, ballen en kop er af en villen. Wederom allemaal gezellig in de achtertuin waar ik net klusjes zat te doen. Maar nu zou het echt klaar zijn… toch? De egel met de kip, de eenden en kippen, het schaap…. Helaas… vanmiddag heb ik twee zwaargewonde kwartels aangetroffen die elkaar het leven zuur hebben gemaakt. Serieus, agressieve egels en kwartels?? Langzaam begin ik te geloven de ik in een slechte Stephen King film ben beland. Nu nog insneeuwen en het begin van een horrorstory is compleet. Daarom staat Mupke nu ook startklaar met een volle tank om morgen op tijd te vertrekken en houd ik het weerbericht nauwlettend in de gaten!

(even ter rectificatie voor mensen echt enge dingen gaan denken. Bovenstaande hoort natuurlijk wel bij het boerderijleven en ik kan er goed mee omgaan. Ik had me er van tevoren op voorbereid dat ik dingen als dit zou gaan zien. En ik had me er ook voorbereid dat boeren misschien anders met hun dieren omgaan dan dat ik dat zelf zou doen. En dat laatste  is me tot op heden 100 procent meegevallen! Ze zijn allemaal  ontzettend lief en goed voor hun dieren)

Morgen dus op naar Italië! Gisteren al afscheid genomen van Ernst en nog wat van zijn zaad meegekregen als souvenir :) Van zijn tomaten dus, zodat ik straks in Nederland ook een tomaat van een kilo kan kweken. Woensdag t/m vrijdag ben ik lekker in Venetië en daarna op naar Toscane om 3 weken olijven te plukken. Ik ben benieuwd!