Hoe het kan lopen

Wat kan het raar lopen. De vorige keer had ik verwacht dit berichtje vanuit Italië te schrijven. Rond deze tijd zou ik dan in Rome zitten en genieten van de zuidelijke zonnestralen onder het genot  van een koud zoet wit wijntje met mijn familie. Niks is minder waar. Ik zit in het Noorden van Europa waar de zon niet opkomt en ik mezelf ziekdrink aan de warme bessensap (al dan niet met een tic). Maar wat heb ik het goed!

Na Oostenrijk waar mijn vorige berichtje eindigde ben ik op weg gegaan naar Italië waar ik nog een geweldige tussenstop heb gemaakt in Venetië. Ik ben helemaal verkocht, het lijkt wel een decor! En juist het dwalen en jezelf laten verdwalen maakt dat je op de mooiste plekjes uitkomt.

Het reizen met de auto ging me eigenlijk verdomd goed af al zeg ik het zelf J Alleen blijk ik nog niet zo goed in te kunnen schatten bij welke parkeerplaatsen je moet stoppen om als vrouw fatsoenlijk te kunnen plassen. Als je dan als enige vrouw in heel dat jaar op een parkeerplaats beland vol stinkende zwetende vrachtwagenchauffeurs dan knijp je je plas toch snel af en probeer je zo nonchalant maar efficiënt mogelijk naar je auto te rennen terwijl je de ogen in je rug voelt prikken.

Na Venetië op weg naar Toscane om olijven te gaan plukken en om te gaan snuffelen aan de echte Italiaanse cultuur. Waar ik op de meeste adressen nog even uit mocht rusten van de reis of mijn spullen een plekje mocht geven stond ik hier al binnen een kwartier in een olijvenboom te harken. Wat op zich heerlijk was hoor! Met het zonnetje op mijn huid en de prachtige natuur om mij heen. Ook de echte Italiaanse lunches met 4 gangen aan een lange tafel met uitzicht over de Toscaanse landschappen en het wandelen met de ezels bij zonsondergang waren niet te versmaden. Maar mijn nieuwe host bleek een slavendrijver met een glimlach. Het was vanzelfsprekend dat ik hele dagen moest werken, 6 of 7 dagen per week. En dan in de avond moest ik gasten ontvangen in de vakantievilla. Dat vond ze geen werk dus dat telde niet. Ik ben echt niet te beroerd om te werken en heeft iemand kredieten bij me opgebouwd dan hoeven ze maar met hun vingers te knippen en ik sta klaar. Maar deze slavendrijfster met de glimlach vond het mij allemaal iets te vanzelfsprekend. Na een goed gesprek na een paar dagen daar heb ik besloten om weg te gaan. Die avond nog begripvol en met de inmiddels bekende (nep?) glimlach. De volgende dag was het de slavendrijfster die me nog even een veeg uit de pan gaf.

Daar sta je dan, gelukkig met een auto maar ook met bestemming onbekend. En eigenlijk had ik even geen zin om op zoek te gaan naar een nieuwe boerderij en te wennen bij een nieuw gezin. Ik besloot naar Florence te gaan om daar een paar dagen te verblijven en te bedenken wat ik zou gaan doen. In Florence aangekomen heb ik een tourtje gemaakt met de auto door de stad. Dat was in het centrum niet heel ontspannen en ik ben snel omgedraaid om te zoeken naar een hotel. Dat bleek nog niet zo makkelijk. En toen was ik er eigenlijk even klaar mee en heb ik Made ingevuld op mijn navigatie en ben richting Nederland gaan rijden. En daar heb ik eigenlijk geen seconde spijt van gehad!

Die dag ben ik nog tot in Zwitserland gekomen waar ik doodsangsten heb uitgestaan in de Gotthardtunnel. Ik ben bepaald niet claustrofobisch maar een tunnel waarbij het nog licht is als je naar binnen rijdt en al donker is buiten bij het er uit komen vond ik toch niet heel erg prettig. Maar ook dat heb ik doorstaan al is het met klotsoksels.

Na vele uren rijden, vele valse noten, liters benzine, teveel geld aan tol en vignetten en kilo’s chocola verder kwam ik eindelijk weer in Nederland aan. Als je het in twee dagen terugrijdt blijk je toch ineens verder van huis dan je dacht.

In Nederland ben ik bij Sandra ingetrokken. Wat heerlijk om iedereen weer te zien en weer samen te zijn met mensen die ik ken en gewoon lekker gek te kunnen doen en helemaal mezelf te kunnen zijn. En ook had ik het huis soms alleen, wat stiekem ook best genieten was.

En toen begonnen de reiskriebels weer, wat zou ik met de rest van mijn jaar gaan doen? Ik had al bijna een vlucht naar Nepal geboekt, toen ik eens ging googlen op Ijsland. Hoe ik dan als elf nu in Lapland terecht kom? Ik werd getriggerd door het Noorderlicht, zag dat dit ook goed te zien was in Lapland. Googlede verder, werd verliefd op de foto’s en plots zag ik het licht! Nog niet het Noorderlicht natuurlijk. Er stond, serieus waar, een vacature voor kerstelf op internet! In een vlaag van enthousiasme heb ik geschreven en toen werd ik overvallen met de mail dat ik de volgende dag een telefonisch sollicitatiegesprek zou hebben. Was dit dus geen grap? Ik zou echt geld kunnen verdienen met het rondlopen als Santa’s little helper? Te mooi om waar te zijn toch?! Niet dus! Ik werd aangenomen en 3 weken later landde ik hier. En geland ben ik. Wat is het heerlijk en onwerkelijk. Soms heb ik het gevoel dat ik in een sprookje leef. Maar daar ben ik dan ook serieus voor getraind.

Een week lang de training Hoe-word-ik-een-goede-elf gevolgd! Bloedserieus kerstliedjes leren, tegen jezelf schreeuwen dat je een elf bent , verhaaltjes vertellen, dramales (ik dacht dat ik al dramatisch genoeg was), sleetochten met husky’s maken, leren sneeuwscooter te rijden en professioneel een sneeuwpop bouwen (dit alles betaald). Aan het einde van deze week was het eindelijk zover, ik kreeg mijn elvenkostuum en mijn elven naam en mijn alterego Berry Juice was officieel geboren!

Berry Juice wilde ook graag even wat schrijven (al snapt ze niet zo goed hoe zo’n modern ding als een laptop werkt) Bij deze een poging tot:

h.a.l.lo

I k ben Berry Juice. Ik ben 102 jaar oud. Mensen geloven dat misschien niet maar ik heb dan ook een heel goed wonderdrankje. Ik heb nog geen puntoren omdat je dan minstens 400 jaar oud moet zijn. (al zie ik sommige mensenkinderen van een paar jaar oud met al flinke puntoren rondlopen) Ik verblijf tijdelijk in een iglo in een geheim bos in het Yllas gebied in Lapland. De kerstman heeft me hier nu voor het eerste jaar heen gestuurd omdat ik zo vals zing volgens hem. Volgens mij valt dat wel mee al zie ik momenteel weinig dieren meer rondom mijn iglo. Ik lees graag, al kan dat helaas alleen als het Noorderlicht er is. Daarom geniet ik zo van het voorlezen van verhalen aan de kinderen in de bus. Verder ben ik soms nogal onhandig en als ik de mensen eenmaal ken kan ik best een beetje druk en gek zijn. Zo heb ik laatst met heel de bus een man wakker geschreeuwd die net zo hard snurkte als de Kerstman. Bij de Kerstman durfde ik dat nooit. Tellen in de bus hoeveel mensen er zijn lukt nog niet zo erg. Ik wordt steeds afgeleid. Gelukkig lijken de kinderen het grappig te vinden als ik voor de 8e keer het gangpad doorloop om de koppen te tellen. Helaas vinden zij het dan een sport om mij weer af te leiden en gaan dan heel hard getallen lopen roepen waardoor ik voor de 9e en soms een 10e keer opnieuw begin. De kinderen vinden ook dat ik niet goed kan zingen (komt vast door de microfoon) en ik vergeet steeds de teksten. Domme Elf. Ik heb vele jaren cadeautjes bezorgd in Nederland, vandaar dat ik ook Nederlands kan praten.  Ik mag met de toeristen mee op hun excursies en sneak dan wel eens stiekem in de laatste vrije slee bijvoorbeeld bij de rendiertocht of maak een tochtje op een sneeuwscooter. Eigenlijk voelt het werken hier met de toeristen als een grote vakantie en ik voel me nu dan ook helemaal op mijn gemak in mijn functie. Hier werk ik samen met mijn collega elven waar ik het allemaal erg goed mee kan vinden, daar heb ik echt mee geboft.

Soms als ik na een dag werken weer in mijn Manon-kleding mag is het soms moeilijk om te stoppen met enthousiast zwaaien en huppelen wat al een aantal keer tot vreemde blikken geeft geleid. Ook word ik wel eens heel lang door kinderen aangekeken met een grote mysterieuze glimlach op hun gezicht en vragende ogen die zeggen; “ben je het echt Berry Juice?”. Gisteren kwam er zelfs een meisje naar mij toe die mij moeilijke vragen en het antwoorden hierop bespaarde. Ze zag me wachten op de skibus en zei heel vrolijk tegen mij: goh je bent vrij van Elfschool vandaag!

Weetjes:

-        Je kunt hier een pizza met berenvlees bestellen. Ook rendierenvlees staat op elk menu natuurlijk.

-        Elk huis heeft een sauna en ik hier dus ook. Dat is genieten na een dag “werken”. Onze organisatie had in het begin van mijn verblijf hier ook een keer een saunacomplex voor ons afgehuurd. Blijkbaar vonden ze het een goed idee om onszelf meteen bloot te geven richting de anderen. Mannen en vrouwen gaan overigens bijna overal wel strikt gescheiden.

-        Niemand snapt onze zwarte versie van de elven genaamd Black Pete. Dat wordt erg vreemd gevonden. Nee kleine mensjes in een soort pyjama met punt-oren zijn natuurlijk veel normaler

-        Momenteel is de zon hier 1,5 uur per dag boven de horizon. Al hangt hij bij ons achter een heuvel waardoor ik hem eigenlijk nooit zie. Toch is het niet de hele dag donker. Ze hebben hier Greylight i.p.v. daylight.

-        Ik was een keer midden in de nacht wakker en toen ik het gordijn een stukje openschoof schrok ik me wild van een groot gedaante voor het raam en twee blinkende ogen die mij recht aankeken. Met knikkende knieën besefte ik mij dat het een nieuwsgierig rendier was. Je struikelt hier dan ook bijna over de rendieren

-        Ik krijg met mijn staffcard op heel veel plekken korting en dat betekent onder andere goedkoop skiën! Helaas heb ik er nu wel nog een verslaving bij..

-        Over verslavingen gesproken, ik drink me suf aan de Glögi. Een soort warme bessensap met allerlei kruiden zoals kaneel.

-        Het dorp waar ik verblijf heeft maar 600 inwoners. Gedurende het kerstseizoen worden er overal mensen vandaan gevlogen om hier tijdelijk te werken. Toen ik hier net aankwam kon je in gedachten bijna net zo’n cactusbal als in tekenfilms voorbij zien rollen. Al is het daar het klimaat niet voor, zo rustig was het wel. Inmiddels is het dorp als een soort festival opgetuigd, iedereen is getraind en het begint zowaar te bruisen. Alleen ons elventeam al zal dit seizoen 3100 toeristen uit de UK begeleiden in Äkäslompolo.

-        In het Fins is er geen woord om het verschil uit te drukken in hij en zij. Iedereen is gewoon een het. Dit zorgt als de Finnen  Engels beginnen te praten nog wel eens voor grappige verwarring.

-        Ik ben een bofkont! Na 1,5 week Lapland geen glimp van het Noorderlicht was het op Independence day dan zover! Het Noorderlicht bleek zich in alle hevigheid te laten zien. (in mijn ogen dan, de Noordelijke fin die bij mij in huis woont was niet erg onder de indruk) Wat het extra bijzonder maakte is dat juist die dag (om Independenceday te vieren) alle straatverlichting uit was en daarvoor in de plaats kaarsen langs de weg waren geplaatst. Als je dan ook nog op een bevroren meer staat in het donker en het geritsel hoort van de rendieren terwijl je naar het Noorderlicht kijkt dan waan je je echt in een magische wereld.

En ook de volgende dag was het nog een keer heel goed te zien.

-        Ik heb het gevoel dat ik nog veel meer te vertellen heb maar ik ben het even kwijt en het stukje is al zo lang. Ik ga gewoon nog een keer over Lapland schrijven.