Mijn laatste grote reis

2 feb- 3 maart

I met so many people during my journey that it would be nice if they can read my story as well so I was thinking about writing my blog in English. But Dutch is still my native language and it is just easier for me to express myself in Dutch. For my travelfriends who are interested I put a link here were you can translate my blog. Thank you for being a part of my last 10 months!

https://translate.google.nl/?hl=nl

Een aantal dagen voor mijn reis naar Sri Lanka werd het nog spannend of ik überhaupt nog zou gaan. Ongeveer een week voor vertrek had ik een hartfilmpje laten maken. Eigenlijk gewoon voor de zekerheid i.v.m. hartkloppingen. De uitslag leek echter niet heel prettig. Bij het zien van mijn hartfilmpje vermoedde de huisarts een syndroom wat risico’s met zich meebracht. Verdwaasd stond ik even later buiten met al een annuleringsbriefje voor mijn reis in mijn hand. Het advies was een cardioloog te bezoeken die het een en ander kon uitsluiten voordat ik nog zulke reizen zou ondernemen. Wonder boven wonder kon ik nog diezelfde dag bij een cardioloog terecht die mij kon geruststellen dat ik gewoon gezond op reis kon gaan. Pffieuw…  Je staat er nooit bij stil dat je gezondheid wel eens roet in het eten zou kunnen gooien. Maar gelukkig was dit dus allemaal niet het geval. Dus hop tas inpakken, lonely planet induiken en mezelf ten huwelijk vragen. Uhmm ik bedoel een trouwring kopen, of in ieder geval iets wat er op lijkt.  Dit werd namelijk geadviseerd om situaties met vervelende mannen te voorkomen. Je bent en blijft een wandelende portemonnee voor de locals. Als ik in Sri Lanka dan ook oudere vrouwen met een jonge Sri Lankaanse knul zag lopen vroeg ik me steeds af wie nou wie gebruikt.

Dus op naar Sri Lanka, na 12 uur vliegen aangekomen in de parel van het Oosten, zoals ze Sri Lanka ook wel noemen. De doordringende lucht van wierook en brandend afval zal me altijd aan Sri Lanka herinneren. Want zelfs in de bussen wordt wierook gebrand.

Het is een bijzonder land wat eigenlijk alles te bieden heeft wat je op vakantie maar kunt zoeken; natuur, cultuur, bergen, zon zee en strand en ontzettend vriendelijke mensen. Maar helaas ook dingen die je op vakantie liever wil ontwijken; namelijk agressieve verkopers en mannen die je lastig vallen.

Wat dat betreft is het heel tegenstrijdig, ik ben in Sri Lanka de meest vriendelijke mensen tegengekomen met de mooiste glimlach maar ik ben helaas ook de andere kant tegengekomen. Zonder echt vervelende meegemaakt te hebben gelukkig.

Zo ben ik in het ene dorpje geroerd door de vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen en in het volgende dorpje zie je een stelletje op het strand een romantisch diner hebben bij kaarslicht, maar daar staat dan wel heel de avond politiebewaking bij.

Bikini’s vinden de locals ook ontzettend interessant. Er wordt dan ook regelmatig even bij een bushalte uitgestapt bij een strand waar ze helemaal niet hoeven te zijn om deze witte naakte wezens te bewonderen en te verafschuwen. Ze vinden deze kleding respectloos, maar aan de andere kant hoorde ik dat ze zich wel met dit uitzicht in de bosjes staan te bevredigen.

Waar ik ontzettend mee heb geboft is dat ik in het vliegtuig letterlijk tegen een Duits meisje aanbotste. Het leek wel een liefdesverhaal. We keken elkaar in de ogen en sindsdien waren we onafscheidelijk. Carina en ik hadden ontzettend veel gemeen, het was bijna eng. Allebei maatschappelijk werker, allebei geïnteresseerd in yoga, allebei een oma van 102 enz enz.

Een paar uur na landing deelde we al een kamer in ons hotel.

Voordat we naar het hotel gingen probeerden we nog geld te pinnen. Helaas had de pinautomaat honger en heeft gretig mijn pas ingeslikt. Na 10 minuten gehannes om te proberen de pas er uit te krijgen draaide we ons om. We keken in de ogen van een grote kleurrijke en lachende menigte die ons nieuwsgierig stonden te observeren en dat om 5 uur ’s nachts. Uiteindelijk besloten de pas maar in de automaat te laten zitten en de rest van mijn reis met mijn creditcard verder te gaan. Geen overbodige luxe dus op reis om altijd twee passen mee te nemen.

Samen met Carina hebben we veel van de kust afgereisd, van drukke toeristische stranden tot verborgen paradijsjes. Alleen het reizen opzich was iedere keer al een avontuur. Van de eerste keer in de trein geplet worden tussen de lokale bevolking, waar bij elke halte weer een andere artiest/bedelaar opstapte die ons vermaakte. Waarbij diegene bij de volgende halte weer plaats maakte voor een andere bedelende entertainer. Al waren wij eigenlijk de grootste attractie, de starende blikken prikte aan alle kanten in ons lijf. En dit zou de rest van onze reis zo blijven, deze waren gelukkig niet vervelend en het went om eindeloos aangestaard te worden.

De tuktuk, wat eigenlijk ons favoriete vervoermiddel was, gaf iedere keer weer het echte Azië gevoel. De wind in je haren was daarnaast erg welkom bij deze klamme temperaturen. De tuktuk’s worden overal voor gebruikt. Je hebt een slagerstuktuk, een bakkerstuktuk, een ijscotuktuk enz. En al deze tuktuk’s kondigen zichzelf aan met hetzelfde ontzettend iritante muziekje. Zelfs midden in de nacht, je zou maar zin hebben in een ijsje of een verse worst als je even wakker bent.

Het verkeer in Sri Lanka is een georganiseerde chaos, met zijn vieren naast elkaar op een tweebaansweg is eerder regel dan uitzondering. Bij het inhalen met een tegenligger op komst wordt er verwacht dat de tegenligger remt. Er wordt dan als waarschuwing ook veel getoeterd maar dat lijkt meer een gemoedelijke waarschuwing dan een uiting van agressie. Met de tuktuk’s die zich over de weg bewegen als een krioelende wirwar van kruipende insecten, de privébussen die racen om zoveel mogelijk inkomsten op een dag te bereiken en waarbij je terwijl de bus nog rijdt aan boord moet springen en de kokosnotenmannen op hun fiets was het verkeer al een bezienswaardigheid ansich.

Onderweg was het ook iedere keer weer vreemd om enorme vleermuizen dood aan de stroomdraden te zien hangen die zichzelf per ongeluk hadden geëlektrocuteerd. Hoe zou dat er over een paar jaar uitzien? Allemaal bungelende skeletten?

(Ik moet echt eens leren kortere blogs te schrijven hoor ik ;) Maar dat vind ik een grote uitdaging)

Bij deze een poging: ik heb nog walvissen gezien en daar een traantje door gelaten, op een paal gevist zonder visdraad, op safari geweest die niet onderdoet voor Zuid Afrika en waarbij een olifant half de jeep in kwam om mijn rijpe bananen te pikken, vervolgens de bananen sneaky geloosd omdat het toch best wel eng was,  een kookcursus gehad waarbij ik knoflookcurry heb leren maken met hele tenen, veel geyogaaid met de meest geweldige uitzichten, een van de mooiste treinreizen ter wereld gemaakt (zeggen ze, en ik ben het er nu al mee eens), op de trein springen is trouwens nog een uitdaging want je moet van het perron afspringen en dan over de treinrails naar de trein lopen op hoop van zegen dat er niet op datzelfde moment nog een trein aan zou komen.

Carina en ik bleken een kei in flashpacking. Als keiharde zakenvrouwen onderhandelen tot we voor een budgetprijs de heerlijkste kamers hadden of slapen in een budgethotel waar wel de mogelijkheid bestond om gebruik te maken van de faciliteiten van het luxe resort ernaast. (helaas ontkom je er nooit helemaal aan om een keer ergens te belanden waar je tussen de bedbugs ligt te slapen)

Het leuke van de lokale plekjes kwam echt tot uiting in Uda Walawe waar de vrouw des huizes met een glimlach op haar gezicht naast de tafel bleef staan om gretig de complimentjes in ontvangst te nemen van haar home made curry’s die echt waren om je vingers bij af te likken. Als je dan vervolgens mee gaat helpen met de afwas snap je niet hoe deze heerlijke gerechten uit dit vieze kleine keukentje kunnen komen.

Onderweg heb ik ook hele leuke interacties gehad met een aantal locals.  Bijvoorbeeld in de bus met twee oude dametjes die geen of amper Engels spraken maar zo zichtbaar graag contact wilde maken met deze vreemd uitziende blanke. Geweldig is het dan als je haar een banaan geeft en zij dan vervolgens bij een tussenstop een flesje sap voor je koopt. Wat kun je dan met gebaren toch een eind komen.

Een van deze geweldige interacties was ook het contact met een boeddhistische monnik. Bij een van mijn laatste verblijfplaatsen had ik vertelt dat ik graag meer over het boeddhisme wilde leren. Dat hoefde ik geen twee keer te zeggen. Zij als fanatieke boeddistelingen waren zo trots dat zij bevriend zijn met een monnik dat gelijk alles op alles werd gezet om een ontmoeting met mij te regelen. Een paar uur later werd ik bij het hotel opgepikt door de bewuste monnik met zijn busje met chauffeur. (overigens werd er van tevoren nog wel even beoordeeld of wat ik aanhad wel geschikt was voor dit hoge bezoek. 2x omkleden later kon ik er mee door. Of hadden ze de hoop opgegeven dat er nog wat fatsoenlijks uit die rugzak zou komen)

Wat een speciale ervaring om met hem mee te mogen naar een tempel waar bevriende monniken woonde en  bij een tempel, die niet opengesteld is voor toeristen, op de veranda thee zit te drinken met hen.

Het boeddhisme spreekt me qua overtuigingen best wel heel erg aan. Maar als ik zie dat hun voeten gekust moeten worden, ze nooit in een rij hoeven te wachten maar gewoon de voorste in de rij aantikken zo van hallo ik ben een monnik zal je niet eens aan de kant gaan, en alle gereserveerde plaatsen voor de monniken overal past dat toch niet helemaal bij mijn normen en waarden. Tegelijkertijd zijn ze zo ontzettend vriendelijke en goedlachs.

Met een dubbel gevoel heb ik uiteindelijke Sri Lanka verlaten. De geweldige herinneringen aan de mooie natuur, de intrigerende bevolking en cultuur en mijn bijzonder mooie tijd samen met Carina, maar ook het nasmaakje van de verkopers die je lastig vallen en de mannen die de westerse vrouwen respectloos behandelen en lastig vallen.

Maar bij het idee dat ik naar de Malediven zou gaan werd ik lyrisch! Klinkt best goed he:… “Ik ben Manon en ik ga even naar de Malediven”. Hiiiihaaa!! Ik keek er inmiddels best naar uit om Sri Lanka te verlaten. Toen mij op het vliegveld dan ook gevraagd werd of ik misschien de dag daarna wilde vliegen (want ze hadden per ongeluk een te klein vliegtuig uit de hangar getrokken) spuwde mijn ogen dan ook vuur. Goh het van mezelf leren afbijten de laatste weken had zijn vruchten afgeworpen. Mijn vuurspuwende blik was genoeg om en in de geplande vlucht te zitten en ook nog met extra beenruimte bij het raampje. Grrrr.

Waar ik eerst nog een backpacker was in Sri Lanka, transformeerde ik bij aankomst in de Malediven gelijk naar een of andere filmster. Mijn tassen werden gedragen, mensen wisten mijn naam, je kreeg een koel doekje aan boord van de speedboat die me naar het eiland zou brengen, ik werd in de watten gelegd en liet het allemaal heerlijk over me heenkomen. De aankomst op het eiland was magisch. Een klein eilandje met alleen mijn resort op het eiland. Een geweldige kamer direct aan het strand, vanuit mijn bed kon ik de azuurblauwe zee zien. Een luxe badkamer met een regendouche met open dak zodat je eigenlijk direct onder de tropische bomen stond te douchen, en mocht het nou regenen en je wil niet nat worden tijdens het douchen dan was er in diezelfde badkamer nog een overdekte regendouche. Het eiland had een prachtig huisrif, dus ik heb heerlijk gesnorkeld tijdens mijn 5 dagen in weelderige luxe, zelfs nog een dagje met mantaroggen. Wat een magische vliegende onderwater tapijtjes.

 Ik zat in het elitegedeelte op het eiland. Bij mij in het straatje verbleven 3 bevriende stellen. Zij hadden voor een van de avonden een heel luxe diner gereserveerd. Toen er een van de 6 ziek was werd er gevraagd of ik in wilde vallen. Nou  dat wilde ik natuurlijk wel! En een luxe diner was het zeker. Er was speciaal voor ons een luxe tafel gedekt bij het zwembad, een buitenkeuken opgezet en 6 man personeel opgetrommeld die zich met ons bezig mochten houden. Ik voelde me als Leonardo di Caprio in de Titanic die als armoedzaaier per ongeluk bij een chique diner was belandt. Toen ook nog het Titanic liedje werd gedraaid was het beeld compleet. Ook mijn rijke tafelgenoten voelde het als zodanig volgens mij. Ze leken trots dat ze mij zo’n once in a lifetime experience konden bezorgen. Zij trots, ik blij. Dat lijkt me een prima win-win situatie. Achteraf bleek de champagne die rijkelijk vloeide (5 flessen zijn er doorheen gegaan) €130,- per fles te kosten en speciaal te zijn ingevlogen voor hun dinertje. Misschien had ik die wel wat meer mogen waarderen in plaats van alleen een “mmm jummie schenk maar bij”.

De laatste dag op de Malediven was maar een triestige dag. Wat had ik moeite om dit paradijsje achter me te laten. Na nog een nachtje in Sri Lanka kwam er een einde aan dit avontuur.

Inmiddels ben ik alweer 10 maanden onderweg en niet meer aan het werk. Ik weet bijna niet meer hoe het is om echt weekend of vakantie te verdienen. Hoe luxe en geweldig deze maanden ook zijn, ik kan zelfs alweer verlangen naar het “gewone” leven. Mijn eigen boodschappen doen, een eigen badkamer, kunnen luieren op mijn bank, zelf bepalen wat je op tv wil zien en klussen in mijn huisje en tuin. Grappig hoe zulke normale dingen zo bewust afwezig kunnen zijn en hoe je die kunt missen.

Nu nog 2 maanden te gaan. Wat gaat een jaar toch snel! Of ik nog op reis ga? Ik weet het niet zeker. Eerlijk is eerlijk, op een gegeven moment komt het einde van je budget in zicht. Maar ik heb eerder mogen ervaren dat bij mij de reiskriebel en de ideeën daarover van de ene op de andere dag weer ergens toe kunnen leiden. Voor nu geniet ik even van Nederland en tot snel met groetjes uit…..???

Ps; Wist je dat?!:

-        Ze in Sri Lanka op feestdagen geen alcohol schenken.

-        Ze in principe geen bestek kennen als er geen toeristen zouden zijn? Ze eten alles met hun handen. Ook de spicy curry in de ochtend

-        Je in Sri Lanka struikelt over de zwerfhonden? Bijzonder is dat er eigenlijk helemaal nergens hondenpoep ligt.

-        Apen de huidskleur van mensen en de daarbij horende eigenschappen herkennen? Bij donkere mensen blijven ze ver uit de buurt en bij blanke mensen komen ze om eten bedelen.

-        Je in Sri Lanka mensen altijd stiekem fooi moet geven? Anders eist de baas het op van de medewerker.